O wyborze wymarzonej 125 zdecydowało kilka kryteriów.
Przede wszystkim motor miał być uniwersalny, to jest w miarę sprawnie poruszać się po drogach asfaltowych i gruntowych.
Miał być możliwie bezobsługowy i niezawodny – urządzenia mechaniczne z zasady bowiem mają nam służyć nie zaś my im, spędzając tygodnie w garażu na naprawianiu niedoróbek producenckich.
Powinien być w miarę wygodny i łatwy w prowadzeniu.
Mieć wystarczającą moc, by zapewnić bezpieczne przemieszczanie się w strefie podmiejskiej, gdzie  prędkość ruchu  oscyluje w granicach 50-90 km na godzinę, a jednocześnie rozmiary, które sprawią, że jeździec nie będzie na nim wyglądał jak na osiłku.
Motor nie powinien też udawać czegoś, czym z zasady maszyna o pojemności silnika 125 cm być nie może, ale w zamian mieć w sobie to coś, co ujmuje za serce przy pierwszym i każdym następnym spojrzeniu.
No i wreszcie miał to być motocykl nowy, nie droższy niż 10.000. Skoro za nieco więcej niż 20.000 można kupić naprawdę rewelacyjne motory o wyższych pojemnościach, to wydawanie na motor 125 cm więcej niż magiczna dycha uznałem za brak rozsądku. A tego motocykliście nigdy nie powinno brakować.

Czas decyzji trwał całą zimę. Obejmował  kilka maszyn, które w mniejszym lub większym stopniu – oczywiście w teorii – mogłyby spełniać powyższe kryteria. Były to:
Romet ADV 125, Junak 131, Yamaha YBR 125 Custom, Derbi Cross City, Keeway RKV 125, Kymco Pulsar 125... i kilka mniej poważnych kandydatur.